Το ένστικτο του 5χρονου παιδιού δεν παύει να υπάρχει, όσες εμπειρίες, όσα πτυχία και αν έχεις. Σαν 5χρονα φερόμαστε, διεκδικούμε τα πάντα που είναι γύρω μας για να τα κάνουμε δικά μας (εξουσία) και αν αποτύχουμε τότε από τα χείλη μας βγαίνει η φράση “… μα δεν φταίω εγώ …”

Κάποτε σκεφτόμουν πόσο καλά θα ήταν αν ενωμένοι σε μια γροθιά αντιμετωπίζαμε την κρίση. Τότε ονειρευόμουν την αλλαγή, την εκλογίκευση της πολιτικής σκηνής μπροστά στα Μεγάλα Εθνικά Προβλήματα.

Κάποτε νόμιζα ότι η Ελληνική Αριστερά θα προσπερνούσε την κακή πολιτική κληρονομιά του τόπου μας και θα έκανε αυτό που δεν τολμούσε κανείς να κάνει. Μα πώς μπορούσε να γίνει αυτό, όταν μέσα από αυτό το περιβάλλον γαλουχήθηκε; Αφελής για άλλη μια φορά, ήμουν νομίζω! Μετά από πέντε γεμάτα χρόνια κρίσης, διαπραγματεύσεων, εξόδων από την Ευρώπη και άλλων πολλών γεγονότων και πάλι στο ίδιο σχεδόν σημείο. Άραγε όλα αυτά τα δάνεια, τελικά ποιόν διέσωσαν; Γιατί κανένας μα κανένας δεν μας εξηγεί τι ακριβώς δόθηκε και ποιος τελικά σώθηκε; Γιατί αισθάνομαι ότι χάζεψα και ξεμωράθηκα;

Πραγματικά αναρωτιέμαι περισσότερο διαβάζοντας τι γράφει η Wikepedia: Ελληνική κρίση χρέους 2010-σήμερα

Είμαστε όμως 5χρονα, σας το είπα. Το σκηνικό ήταν έτοιμο με τα παιχνίδια απλωμένα στο πάτωμα και όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. Από εκεί και πέρα ο τελευταίος έπρεπε να σκουπίσει το πάτωμα, να κλείσει την πόρτα και να απολογηθεί στον “ιδιοκτήτη” δηλαδή στον λαό! Αναρωτιόμαστε κάθε φορά αν θα μείνουμε ή όχι στο Ευρώ, την στιγμή που έχουμε χάσει τα προ κρίσης εισοδήματα και πολλοί στην ψυχοθεραπεία την βγάζουμε και συνεχίζουμε να αναζητούμε τον επόμενο που θα μας σώσει!

Σαν 5χρονα λοιπόν κλαίμε γιατί κάποιος άλλος μας τα πήρε, σαν 5χρονο αυτός ο άλλος, απλά πήρε ότι βρήκε γρηγορότερα από εμάς. Ταυτόχρονα τα υπόλοιπα παιδιά της Ελληνικής μας παρέας – οι πολιτικοί, τσακώνονται ποιος το είδε πρώτος και ταυτόχρονα ότι δεν φταίνε διότι κάποιος άλλος το έκανε. Τι ωραία που είναι η ζωή! Μου αρέσει, γιατί ούτε εγώ φταίω που πήρα στεγαστικό και το χρωστάω, ότι δεν ειδικεύτηκα ή εμπλούτισα περισσότερο τις γνώσεις μου όταν είχα λεφτά, ότι αγόρασα τζιπ 2λιτρο και τώρα το πληρώνω από μαζοχισμό … ότι χίλια άλλα δυο. Ναι δεν φταίω εγώ, το σύστημα φυσικά φταίει – αυτός ο κάποιος άλλος.

Μπαμπά σώσε με, πάρε με από εδώ, διότι αυτοί οι άλλοι είναι πολλοί και δεν μπορώ να με αντικρίσω στον καθρέφτη!