Οι σκέψεις όλων μας, είναι στον κόσμο που μαστίζεται από αυτή την επιδημία. Όταν οι αριθμοί αρρώστων, νεκρών υποκαθιστούν την καθημερινή μας ενημέρωση, νομίζω ότι δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την ψυχολογία μας, τις διαθέσεις μας.

Όταν με το καλό, επιστρέψουμε στην καθημερινότητα μας, πρέπει να θυμόμαστε τους συνανθρώπους μας που με αυταπάρνηση και αυτοθυσία πάλεψαν και παλεύουν για τις ζωές όσων νοσούν. Μιλώ για το νοσηλευτικό προσωπικό, τους γιατρούς που στα δημόσια νοσοκομεία, με πενιχρά μέσα αντιμετώπισης αλλά και προστασίας τους, είναι ΕΚΕΙ! Με τις πράξεις τους κάνουν όλους μας περήφανους, ανεξαρτήτου χρώματος, εθνικότητας. Είναι άνθρωποι σαν και εμάς που παλεύουν για ΕΜΑΣ.

Είναι όλοι εκείνοι οι εργαζόμενοι των δημοσίων νοσοκομείων, που οι κυβερνήσεις τους αρνήθηκαν την αύξηση των μονάδων εντατικής θεραπείας, που τους αποδυνάμωσαν για να δυναμώσουν τα ιδιωτικά αντίστοιχα νοσοκομεία. Ιδιωτικά που μέχρι και σήμερα δεν υπάρχουν, δεν βοηθούν λες και ζουν σε έναν παράλληλο κόσμο.

Είμαι σίγουρος ότι διαφορετικοί θα βγούμε όλοι μας από τη την κρίση. Ελπίζω δε να αφυπνιστούμε και να μην ξεχάσουμε ποτέ. Οι μόνοι που μπορούν να μας βοηθήσουν είναι οι συνάνθρωποι μας, είμαστε ΕΜΕΙΣ που σε κάθε δύσκολη στιγμή στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο. Είναι στην Φύση μας, τόσο για το Καλό τόσο και για το Κακό! Είναι στην φύση μας μα πρέπει να ξαναγνωριστούμε, να αγαπηθούμε ξανά, παρέα στον όμορφο μας πλανήτη!

Ονειρεύομαι έναν καλύτερο κόσμο όπου η αξία της ζωής θα είναι σημαντικότερη από αυτή της Οικονομίας, των δανείων, των χρεών. Προσδοκώ ενωμένοι να πορευθούμε με οδηγό τα λάθη μας και να διεκδικήσουμε καλύτερη Περίθαλψη και Παιδεία για ΟΛΟΥΣ. Αυτά χρειαζόμαστε περισσότερο από εμπορικά κέντρα, αυτοκινητόδρομους και τηλεοπτικά κανάλια.

Ως Ευρωπαίος, για ακόμη μια φορά απογοητευμένος είμαι. Ναι ήταν στην Οικονομική κρίση στην Ελλάδα την πρώτη φόρα. Ήταν τότε που την χλεύη Γερμανών, Ολλανδών γνωρίσαμε. Σήμερα ζούμε την άρνηση και την ψυχρότητα τους, βιώνουμε εκ νέου την ίδια πολιτική. Δυστυχώς ως κατακτημένος νοιώθω ξανά, νοιώθω πιθανά όπως ένιωσαν οι προγονοί μου την περίοδο του 1940-1944. Τότε ήταν με τα όπλα, σήμερα είναι με τις τράπεζες.

Άραγε υπάρχει φως στο τούνελ;

Στον εκδημοκρατισμό της χώρας μου, της Ευρώπης πιστεύω, περισσότερο από ότι κάθε άλλη φορά και για όσο μπορώ για αυτή θα αγωνισθώ. Όχι για κόμματα, χρώματα και σημαίες αλλά για ΕΜΑΣ για τα παιδιά μας. Σημασία έχει να σκεφθούμε, να προσπαθήσουμε για έναν Καλύτερο Κόσμο, ειδάλλως τι κάνουμε εδώ;