Για χρόνια πολλά δεν γνώριζα πώς είναι η ζωή στην Κωνσταντινούπολη. Άκουγα για μια μεγάλη πόλη όπου δίπλα στους ουρανοξύστες υπήρχε μια μεγάλη παραγκούπολη. Άκουγα για την μεγάλη αντίθεση όσων έχουν εκπαίδευση και δουλειά, με όσους έχουν έρθει από την ανατολή. Πίστευα ότι η πρωτεύουσα της Ελλάδας είχε παραπλήσια αίγλη και ισχύ από την Πόλη.
Κάποτε πριν από του Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, δηλώνανε οι κυβερνώντες ότι το νέο αεροδρόμιο των Αθηνών θα είναι το κεντρικό αεροδρόμιο για τα Βαλκάνια, την Αφρική και την Ασία, το αεροδρόμιο που θα εξυπηρετεί εκατομμύρια επιβάτες και θα συνδέσει όλες αυτές τις περιοχές με την Ευρώπη. Σήμερα η πόλη των Αθηνών, με το ακριβό της αεροδρόμιο, που εξυπηρετεί συγκριτικά με το Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης πολύ λιγότερους ταξιδιώτες, φαντάζει αδύναμη, ανήμπορη και πολύ μικρή πόλη. Σήμερα που το πλήθος των αφίξεων μιας ώρας στην Κωνσταντινούπολη μπορεί να είναι μιας ημέρας στην Αθήνα, που στην Πόλη μόνο παραγκούπολεις δεν βλέπεις, παρά μόνο ανάπτυξη, ανάπτυξη, επενδύσεις, πολυεθνικές, μεγάλη τούρκικη βιομηχανική παραγωγή, κάνουν τόσο μικρή στα μάτια μου την Αθήνα και την Ελλάδα που αναρωτιέμαι. Γιατί τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε μικρύνει τόσο πολύ; Γιατί;
Σε συζήτηση που είχα για την έναρξη μιας Ελληνικής εταιρίας πληροφορικής εδώ στην Κωνσταντινούπολη και στην ερώτηση, ποια πιστεύεται ότι θα ήταν η διάθεση των τούρκικων εταιριών να εξυπηρετηθούν από μια Ελληνική εταιρία η απάντηση ήταν η ακόλουθη:
” Τους Έλληνες τους αγαπάμε και τους συμπαθούμε πολύ και είναι πολύ καλοί σε ότι έχει με την διασκέδαση, με τα νησιά και το φαγητό. Τώρα για θέματα πληροφορικής, τι να σου πω, δύσκολο”
Το χαμόγελο συμπάθειας του φίλου Τούρκου manager κλείνοντας την απάντησή του, με έκανε να αισθανθώ μικρός κ άξιος συμπάθειας ως πολίτης ενός μικρού έθνους που τείνει προς περαιτέρω συρρίκνωση. Ενός έθνους εγκλωβισμένου στο πολύ μακρινό παρελθόν του, επηρεασμένο αποκλειστικά από τον Διόνυσο που παραμένει στάσιμο εξελικτικά σε σχέση με την γειτονιά του.
Σήμερα περήφανος για το παρελθόν για τον αρχαίο πολιτισμός μας, νοιώθω ότι αυτή η αναλλοίωτη σταθερή και μοναδική αξία τελικά δεν με πάει παρακάτω. Λες και μείναμε ξανά στάσιμοι σε αυτό και όλοι οι άλλοι εξελίσσονται γοργά. Ενδεικτικά θα αναφέρω την αύξηση του πληθυσμού που αν και δεν αποτελεί μοναδικό κριτήριο μιας που παίζει μεγάλο ρόλο και η ποιότητα ζωής, η ραγδαία αύξηση που παρατηρώ με προβληματίζει ιδιαίτερα μιας που συνήθως ο πληθυσμός συγκεντρώνεται εκεί που υπάρχει, δουλειά.
1980-1981
- Αθήνα 3,369,443
- Κωνσταντινούπολη 2,853,500
1990-1991
- Αθήνα 3,523,407
- Κωνσταντινούπολη 6,620,200
2000-2001
- Αθήνα 3,761,810
- Κωνσταντινούπολη 8,831,800
2010-2011
- Αθήνα 3,753,783
- Κωνσταντινούπολη 14,000,000
Πηγές: Κωνσταντινούπολη, Αθήνα
Επειδή δεν μου φταίει η τρόικα, οι Αμερικάνοι ή οι Γερμανοί, ούτε φυσικά όποιες άλλες μεταφυσικές δυνάμεις αναρωτιέμαι: Θα υπάρξει ποτέ ένα όραμα, που θα μας πάρει από την εποχή του Ζορμπά σε μια Νέα πραγματικά Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ελλάδα;
