Το να προσπαθείς κανείς να αγνοήσει τη σύγκρουση που αποτελεί η ίδια η ζωή είναι σαν να προσπαθεί να αγνοήσει τον αναβρασμό και τις ανησυχίες που κάνουν τον άνθρωπο να προχωράει.
Αυτό το άρθρο , δεν πρέπει να το διαβάσετε με ουτοπική διάθεση, ούτε ως κομμάτι κάποιου συγκεκριμένου πολιτικού προγράμματος. Πρέπει να το διαβάσετε ως έκφραση της συνείδησης μας της μη πραγματικότητας κάθε προσπάθειας κυριαρχίας της Δημιουργίας και ως πρόσκληση να κυλήσουμε μαζί με την ύπαρξη, να γυρίσουμε την πλάτη στο κόσμο των αναπαραστάσεων που μας υποδουλώνουν, να προσανατολιστούμε στην Πραγματικότητα κάθε αυτή και από αυτή να σκεφτούμε νέες μορφές αγώνα.
Να γυρίσουμε την πλάτη στο κόσμο των αναπαραστάσεων που μας υποδουλώνουν, να προσανατολιστούμε στην Πραγματικότητα κάθε αυτή και από αυτή να σκεφτούμε νέες μορφές αγώνα.
Σήμερα κλείνοντας το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, την στιγμή που οι μεγάλες εταιρίες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν σχεδόν απεριόριστη δύναμη και ικανότητα ελέγχου, πάρε παράδειγμα από Ελληνική Οικονομική κρίση μα και από πόλεμο Ουκρανίας σε σύγκριση με Υεμένης, Συρίας, Αφγανιστάν, Ιράκ κ.α, οι μορφές αντίστασης δεν εμφανίζονται ως μεγάλες ιδέες ούτε ως σχέδια ολιστικού χαρακτήρα, αλλά ως μικρές αντιστάσεις , ατομικές και συλλογικές. Ο καθένας δίνει την δική του προσωπική μάχη, πρέπει όμως να έχει διασφαλίσει ότι η συγκεκριμένη μάχη θα πάρει κοινοτικές διαστάσεις: ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος ικανός να εκπληρώσει την αποστολή του σε αυτό τον κόσμο με την συναναστροφή με τον πλησίον του.  Πρέπει να ζήσει ως αναρχικός μέσα στην κοινωνία του ελέγχου και του θεάματος, να ενωθεί με άλλους ελεύθερους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες που απορρίπτουν την τυραννία, να γυρίσει την πλάτη σε όλη την σαβούρα με την οποία μας υπνωτίζουν, να δημιουργήσει ελεύθερους χώρους μέσα στο παρόν που του έχουν ληστέψει.
Να ζήσει ως αναρχικός, να ενωθεί με άλλους ελεύθερους ανθρώπους, να δημιουργήσει ελεύθερους χώρους μέσα στο παρόν που του έχουν ληστέψει
Η αντίσταση στην τυραννία βασίζεται στην συνείδηση της μη πραγματικότητας των εξουσιών αυτού του κόσμου. Ως άνθρωπος, πλάσμα τούτου του πλανήτη πιστεύω ότι η μοναδική πραγματικότητα είναι ΕΜΕΙΣ και ο πλανήτης μας σε αντίθεση πιθανά, με γραφές που αναφέρουν ως μοναδική πραγματικότητα τον απανταχού Θεό. Δεν έχει όμως σημασία διότι πραγματικότητα σίγουρα δεν είναι: ούτε το iPhone, ούτε η Ferrari, ούτε όποιο υλικό κατασκεύασμα  έχουμε δημιουργήσει. Όποιος λοιπόν βρίσκεται δίπλα στην μοναδική πραγματικότητα, ζει ήδη ελεύθερος, αν η μοναδική πραγματικότητα το θέλει. Με άλλα λόγια, πρέπει να επαφιαστούμε στην μόνη πραγματική δύναμη, σε μια δύναμη παλαιότερη από εμάς, αδιαμφισβήτητη, η οποία μας έχει χαρίσει την ύπαρξη μας και με αυτόν τον τρόπο θα σταματήσουμε να ειδωλοποιούμε ότι φανταζόμαστε.
Ποια είναι η μοναδική πραγματικότητα που μας έχει χαρίσει την ύπαρξη μας, ανεξάρτητα αν πλούσιος ή φτωχός, Ευρωπαίος ή Ασιάτης, Χριστιανός ή Μουσουλμάνος; Την απάντηση αυτή πρέπει να αναζητήσουμε μέσα μας και ως αναρχικοί να μην την επιβάλουμε στον πλησίον μας μα να αγωνισθούμε για αυτή ως ελεύθεροι άνθρωποι. Εγώ ένα γνωρίζω τούτη την χρονική περίοδο στο σύμπαν που ανήκω, χωρίς την Γη και το οικοσύστημα της, χωρίς τους συνανθρώπους μου δεν θα μπορούσα να υπάρξω!